Δυνατό Μυρμήγκι

Όταν ξεκίνησα να μοιράζομαι μερικές σκέψεις ήταν γιατί αντιλήφθηκα ένα μεγάλο κενό σε αυτή τη νέας κοπής μόδα που λέγεται μπλογκόσφαιρα. Το όραμά μου ήταν να μιλήσω έτσι όπως νοιώθω πίσω από την ανωνυμία μου για να καταλάβουν πολλοί νέοι απογοητευμένοι ή και λογής προβληματισμένοι ότι οι ανησυχίες μας είναι κοινές και έτσι έμμεσα να δώσω το κουράγιο και την ελπίδα ότι πολλοί προσπαθούμε για το καλύτερο. Τι μας λείπει όμως; Ένα κοινό σημείο αναφοράς. Ένας τρόπος οργάνωσης, ανταλλαγής ιδεών με σκοπό την πράξη και του κινήτρου για συμμετοχή.

Τέλος οι αγανακτισμένοι, έρχονται οι εξαθλιωμένοι

Μέσα στον καπνό της φωτιάς είναι δύσκολο να διακρίνεις με καθαρότητα και στην ολότητά της μια κατάσταση. Αυτό όμως που είναι πλέον ξεκάθαρο είναι ότι το μείγμα αγανάκτησης εξελίσσεται ραγδαία σε ένα μείγμα θυμού λόγω εξαθλίωσης. Η εξαθλίωση και η ελληνική μαλθακότητα όμως τώρα αρχίζουν σιγά σιγά να απομακρύνονται και οι σκηνές βίας με τον καιρό πιθανόν θα είναι αρκετά συχνό και εντονότερο φαινόμενο.

Κυριακή βράδυ

Όμορφος καιρός για σκέψεις. Κυριακή βράδυ και αναπολώ στο χθες να βρω απαντήσεις. Αυτή είναι τελικά και η σημασία του παρελθόντος, κρύβει γιατροσόφια και λύσεις που ο πανικός του σήμερα μου στερεί. Μα αυτό που δε σταματάει να τριγυρνάει στο μυαλό μου είναι όλα όσα χάθηκαν χάνονται αλλοιώνονται. Χάθηκαν οι κοινοί μας σκοποί, η συλλογικότητα, η απλότητα. Και με λίγο αναζήτηση δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς τις αιτίες. Το βαρύγδουπο ύφος του χθες σβήνει ξαφνικά και αφήνει ένα κενό αμηχανίας. Βλέπω μέσα στους δρόμους σφιγμένα δόντια και οξυθυμία που εκτονώνεται με λάθος για μένα τρόπο. 

Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Είναι αλλιώς να είσαι μέσα στη φωτιά, αλλιώς να είσαι η φωτιά και αλλιώς να παρατηρείς όλα όσα καίγονται. Περασμένες δύο, υποθέτω ότι πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τον καπνό, που ψάχνουν για οξυγόνο.

Έχουμε χαθεί μέσα σε ένα πέπλο καπνού λοιπόν. Μας λούζουν με πληροφορίες δυσβάσταχτες για να τις διυλίσει η λογική. Παρ΄όλα αυτά παίρνουμε την περίληψη των όσων νομίζουμε πως έχουν λογική και τα κάνουμε σημαίες της σκέψης μας. Είναι ανάγκη να είμαστε κάτι σε μια δεδομένη στιγμή.