Πάντα η μουσική ήταν σύμμαχός μου. Έβαζε φτερά στη φαντασία μου, νοηματοδοτούσε τη ζωή μου, μπορούσε να κάνει όμορφη μια ασπρόμαυρη μέρα. Κάτι για το πρωί, κάτι για ένα χαμόγελο, μια δύσκολη στιγμή, μια κενή ώρα, μια ανάμνηση που πασχίζει να ξαναζωντανέψει, μια ευχή που παραμένει ευχή. Πως ένα τραγούδι μπορεί να σε ταξιδέψει εκεί που οι λέξεις σιωπούν. Και πως σιωπώ όταν ακούω μια μελωδία φτιαγμένη από εμπειρίες και συναισθήματα πιο δυνατά και από τους χτύπους μιας καρδιάς που θέλει να ζήσει.
