Το ρολόι δεν έπαψε να μετράει δευτερόλεπτα. Τα ίχνη βαφόντουσαν σαν παρελθόν, τα κοιτούσα και χανόμουν σε ένα πέπλο ακαθόριστο και αβάφτιστο ακόμα. Προσπαθούσα να κρατηθώ στις σκέψεις μου και να χαράξω το δέντρο της ζωής με μια γραμμή που θα φωνάζει είμαι εδώ. Μα οι χαρακιές μου τη σημασία έχουν έτσι μόνες. Η ζωή ήταν εκεί πριν από μένα. Βρέθηκα ο ίδιος στο ρόλο του δέντρου, ανήμπορος να περπατήσω εκεί που βλέπουν τα μάτια μου, αφέθηκα να με χαράζουν λογής χέρια, χαρακιές χωρίς νόημα. Σημάδια κραυγής. Φόβος εκδηλωμένος σε ένα φθαρτό κορμό.
