Όπου και αν βρεθώ ακούω πολλούς να λένε ότι όπου να ναι θα γίνουμε και μεις Τυνησία ή Αίγυπτος. Σε δεύτερη φάση θεωρώ ότι και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν, απλά αυτή η σκέψη τους δίνει μια τελευταία ελπίδα στο να νομίζουν ότι υπάρχει μια διέξοδος στο αδιέξοδο που έχει περιέλθει η Ελλάδα. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι δε μπορούμε να ελπίζουμε σε μια εξέγερση αλλαγής εάν δεν έχουμε όραμα και σχέδια για το αύριο. Δεν υπάρχουν προοπτικές και αιτήματα που να μας κάνουν να διεκδικήσουμε μια αλλαγή στα τωρινά δεδομένα.
Προς το παρών η ελληνική πραγματικότητα έχει ως εξής: Η κάθε μια κοινωνική ομάδα που θίγεται, απεργεί και διεκδικεί με βάση τα δικά της συμφέροντα και όχι το συλλογικό καλό. Επίσης ναι μεν υπάρχει δικαίωμα στην απεργία όμως δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια αυτή καθώς ο ιδιωτικός υπάλληλος ξέρει τη μοίρα του αν επιλέξει να απεργήσει. Αυτοί λοιπόν που στο όνομα του κοινού καλού φωνάζουν για διεκδικήσεις δεν ενδιαφέρονται για κάτι παραέξω από την πόρτα του σπιτιού τους. Εάν δεν βρούμε όλοι ένα κοινό σημείο αναφοράς και δεν συνεργαστούν μεταξύ τους τα σωματεία των εργαζομένων για ομαδικές κινητοποιήσεις, τότε η διχόνοια και η διάσπαση λόγω συμφερόντων θα μας αποτρέψει από τη διεκδίκηση ενός καλύτερου βιοτικού επιπέδου συλλογικά.
Καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι οι κυβερνήσεις είναι έρμαια των ιδιωτικών συμφερόντων και κατά κάποιο τρόπο δε μπορούν να λένε όχι στα μεγάλα συμφέροντα. Μία κυβέρνηση θα πρέπει να έχει το σθένος να πει όχι. Να αρνηθεί να δίνεται στα ξένα συμφέροντα χωρίς αντίσταση και να ξεπουλάει τους φυσικούς της πόρους για χάρη κερδοσκοπικών συμφερόντων. Να επενδύσει στην παιδεία και την έρευνα και να έχει αξιοκρατικούς θεσμούς. Η τωρινή κυβέρνηση είναι το καλό παιδί για όλους όσους έχουν οφέλη από τη χώρα μας. Λέει ναι σε όλα και εκτελεί επιθυμίες άλλων εις βάρος του φτωχού κοινωνικού συνόλου. Χρησιμοποιεί προσεχτικά την καταστολή και χειρίζεται επιδέξια την επικοινωνιακή πολιτική. Αποφάσισε χωρίς τη συναίνεση του λαού να συνεργαστεί με το ΔΝΤ και έκλεισε τη πόρτα στους νέους. Φορολογεί 23%, κάνει μειώσεις μισθών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, περικοπή δαπανών στην εκπαίδευση και την υγεία και εξαγωγή μυαλών στο εξωτερικό. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού και όταν δε μπορούν πλέον να το πράξουν αυτό πρέπει να αποσύρονται. Μας λένε καθημερινά ότι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, όμως όταν ο κόσμος καταλάβει τη δύναμη που έχει με την αριθμητική του υπεροχή μπορεί να του δοθούν πράγματα που μέχρι χθες του έλεγαν ότι είναι αδύνατα. Λεφτά για τις τράπεζες πάντα υπάρχουν, όχι όμως και για τον σκληρά εργαζόμενο. Τα μυρμήγκια είναι πολλά και είναι δυνατά όταν λειτουργούν σαν μια οντότητα.
Τα μυρμήγκια όταν έχουν έλλειψη γνώσης προχωράνε με σκυμμένο κεφάλι. Η ελίτ χρησιμοποιεί την επιστήμη για να ελέγξει τις στρατιές των μυρμηγκιών. Πληρώνει αστυνομικούς για να τους στρέφει ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό. Θεωρεί τον λαό ανίκανο να διαχειριστεί τη μοίρα του και με υπεροψία αποφασίζει αυτή για τη τύχη του. Οι συνθήκες ωριμάζουν μέρα με τη μέρα.
Ζητείται όραμα. Υπάρχει μπαρούτι. Το όραμα θα ανάψει τη σπίθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου