Συλλογικότητα και Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης

Είναι πολλά τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πόσο ατομιστικά σκεφτόμαστε ως λαός με συνέπεια να μη μπορούμε να δημιουργήσουμε συλλογικά.  Ο τρόπος που πολλοί οδηγοί δε σέβονται την λωρίδα έκτακτης ανάγκης είναι ένα καθημερινό φαινόμενο που προκύπτει από το σκεπτικό, "ας πάω εγώ πέντε λεπτά πιο γρήγορα - τι με νοιάζει αν θα δημιουργήσω πρόβλημα στην κυκλοφορία - βιάζομαι (οι υπόλοιπο δηλαδή δε βιάζονται;) - σιγά το κακό αν μπω στη λωρίδα, σιγά μην περάσει τώρα ασθενοφόρο".

Κούφιες θεωρίες περί "μπαμ" στην Ελλάδα

Υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης μιας κατάστασης, με τη λογική ή με το συναίσθημα. Επίσης μεγάλο πλεονέκτημα είναι η χρήση πετυχημένων παραλληλισμών και όχι άκυρων συγκρίσεων.  

Το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα η λαϊκή οργή είναι σε υψηλά επίπεδα και φράσεις του τύπου "όλα κρέμονται σε μια κλωστή", "θα γίνουμε Ταχρίρ", "θα γίνει ένα μπαμ", "επανάσταση". "εξέγερση", "ο κόσμος θα ξεσπάσει", "θα φύγετε με ελικόπτερο" είναι καθημερινές μα εκφράζουν μόνο μια πολύ βαθιά επιθυμία χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα.

Το ψέμα του "μονόδρομου"

Η αγαπημένη φράση των αξιολύπητων υπάρξεων που έχουν το μέλλον μας στα χέρια τους είναι, "δεν υπάρχει άλλος δρόμος". Δεν έχω ξαναγράψει με αυτό τον τρόπο αλλά έτσι ένιωσα και έτσι θα το αφήσω να βγει. Γύρω μου μια κοινωνία που έχει τον κατάλληλο εκτελεστή για κάθε προώθηση της ματαιοδοξίας της. Σάπια σοκολατάκια σε χρυσές κασετίνες. Στόματα με βρώμικη ανάσα και άσπρα δόντια. Ψυχές που φυσούν βοριά, σκεπασμένες σε ζεστά σεντόνια.

Κάποιες σκέψεις

Περνάς δίπλα μου και αναρωτιέμαι τι μας ενώνει; Ξεχασμένη υπόθεση εδώ και καιρό η φαντασία σου, σφίγγεις τα δόντια σέρνοντας το βιαστικό σου σώμα.

Μαζί θα ζήσουμε μια αλλαγή, θα φτιάξουμε κάτι καλύτερο; Κάτι καινούργιο που δεν είχες φανταστεί..