Κάποιες σκέψεις

Περνάς δίπλα μου και αναρωτιέμαι τι μας ενώνει; Ξεχασμένη υπόθεση εδώ και καιρό η φαντασία σου, σφίγγεις τα δόντια σέρνοντας το βιαστικό σου σώμα.

Μαζί θα ζήσουμε μια αλλαγή, θα φτιάξουμε κάτι καλύτερο; Κάτι καινούργιο που δεν είχες φανταστεί..

Παραπλανημένος από την ελπίδα δεν απαντώ, γιατί μαρέσει να ζω μες στο σπιρτόκουτό μου έτοιμος να γίνω φλόγα ανύποπτα. Η υπομονή σου συνενοχή σου, η αδιαφορία το μόνο μάθημα που έμαθες καλά. 

Άλλη μια μέρα σε κώμα, χαίρεσαι που υπάρχεις και ας μην μπορείς να περπατήσεις να δεις φως και να μιλήσεις. Είσαι και συ ένα φάντασμα που ξυπνάει τις στιγμές της μοναξιάς σου. Όταν απομακρυσμένος από τους θεατρικούς σου ρόλους αποφασίζεις τι θα σε κάνει διαφορετικό από τη μάζα. Γιατί η μάζα δε νιώθει ποτέ μάζα, ξεχωρίζει φερόμενη κοινές ιδέες άλλων που καπηλεύεται ως δικές της. Το 1 δε νιώθει ίδιο με το 43 και το 4 νιώθει μικρό στο 100, μα μόνο το Α και το Β είναι πραγματικά διαφορετικά από την κοινωνία των αριθμών. Και οι νότες είναι διαφορετικές από την κοινωνία των γραμμάτων. Όμως το καθημερινό σου πεντάγραμμο δεν έχει αριθμούς και γράμματα, γι' αυτό συγκεντρώσου στον ήχο που ακούγεται και προσπάθησε να κάνεις τις κραυγές μελωδία. 

Τι μας ενώνει; Αναρωτιέμαι.. Πως θα ενώσω τη δύναμή μου με τη δική σου που τα ίδια κίνητρα μας ωθούν; 

http://dinatomirmigi.blogspot.com