Αγανακτισμένοι χωρίς όραμα

Ο λόγος που το Δυνατό Μυρμήγκι ξεκίνησε να μοιράζεται ήταν μια μορφή αγανάκτησης. Η πικρία για την αποτυχία μας να δημιουργήσουμε μια πετυχημένη κοινωνία και ο εύκολος τρόπος του να έχουμε άποψη για όλα. Αυτό που κατάλαβα νωρίς είναι ότι ο Έλληνας είναι ανίκανος να κάνει δημιουργικό διάλογο και είναι οπαδός της κοσμοθεωρίας του με φανατικό τρόπο. Φυσικά έχοντας περάσει από την δημόσια ελληνική εκπαίδευση δεν είναι δύσκολο να κατανοήσω τους λόγους που συμβαίνει αυτό σήμερα.

Δέντρο ήσουν

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Κάποτε ήσουν δέντρο, έπαιρνες ζωή από μια ξαφνική βροχή έχοντας το χρόνο να αγκαλιάσεις τον ήλιο σου, να τον νιώσεις δικό σου για μια στιγμή. Λευκό χαρτί μετά. Έχασες την υπομονή του κορμού σου του παλιού σου κορμιού που δε γνώρισες, κέρδισες την ευκαιρία να γράψεις όσα στην παλιά σου μοναξιά δεν είχες που να πεις.

Ζώντας σε πόλη

Δε σε ξέρω δε με ξέρεις. Αποφασίζεις για μένα και αποφασίζω για σένα. Όταν είμαι μόνος με πατάς και μέσα από ομάδες γίνεσαι μεγάλος έστω και αν η ομάδα δεν έχει νόημα για την ουσία της ύπαρξής σου. Ο χρόνος σε πιέζει, με πιέζει και μένα, περνάς με κόκκινο το φανάρι, σε ρωτάω "που πας", "μην αγχώνεσαι μου λες". Όχι δεν αγχώνομαι για το φανάρι. Αγχώνομαι που αποφασίζεις και για μένα. Ότι θέλουν οι πολλοί... Για πολλοστή φορά νιώθω τη βαβούρα της πόλης να με καταπίνει σε ένα δυσνόητο βουιτό. Βιώνω το θαύμα της ζωής εστιάζοντας σε μικρά πράσινα χόρτα, που τολμούν να φυτρώνουν ανάμεσα στις ράγες των τρένων. Τόσο μικρά, τόσο δυνατά. Αναρωτιέμαι αν όταν χτιζόταν αυτή η πόλη είχε ανακαλυφθεί ο χάρακας και ακούω τα μνημεία να παραπονιούνται για τους νέους τους γείτονες.

Σκέψεις

Ένας άνεμος μου χτυπάει την πόρτα. Ανοίγω. Μέσα στη δίνη προσπαθώ να νιώσω που με πάει και πόσο ελέγχω ακόμα τον εαυτό μου. Για όλους φυσάει ένας άνεμος που μέσα του είμαστε παρατηρητές της ομορφιάς του ή της σκληρότητάς του.. Από που έρχεται τώρα αυτός ο δυνατός αέρας; Είναι αναπνοές που δραπέτευσαν από κλειστά στόματα, πνιγμένες σε βαθύ πηγάδι για καιρό, τώρα σαρώνουν κάθε τι στο ξέφρενο πέρασμά τους. Αφήνω τον ευατό μου να παρασυρθεί σωματικά και κρύβω μέσα μου τη γαλήνη που θα μου δώσει την πραγματική ελευθερία που αναζητώ. Κρατάω λίγο χώρο για μένα, μακριά από φουρτούνες. Εκεί τα βράδια οραματίζομαι τον εαυτό μου ελεύθερο να μου γελάει με κατανόηση γεμάτη ειρωνεία για ότι με βασανίζει στο μικρό μου παρών.

Η δύναμη της καθιστικής διαμαρτυρίας

Η εμφάνιση νοημοσύνης στον όχλο είναι ένα δώρο προς όφελος της κοινωνίας. Ζούμε σε μέρες μεγάλων αλλαγών, ο κόσμος αλλάζει σε όλους τους τομείς και ο ανθρωπισμός περνάει κρίση. Οι κοινωνίες θέλουν να αντιδράσουν όμως νιώθουν το βήμα αυτό μεγαλύτερο από τον ίδιο τους το δρασκέλισμα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Παγιδευμένοι στην προπαγάνδα υπομένουμε το δύσκολο και το κάνουμε συνήθεια, ξεχνώντας την αληθινή ουσία της ύπαρξής μας. Την ενέργειά μας για αλλαγή την σπαταλάμε χωρίς σκέψη σε όχι σημαντικές δράσεις. Εκτελούμε το χρέος προς τον εαυτό μας με σύντομες αντιδράσεις εκτόνωσης και μετά κολυμπάμε αμέριμνοι προς το ρεύμα.