Δέντρο ήσουν

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Κάποτε ήσουν δέντρο, έπαιρνες ζωή από μια ξαφνική βροχή έχοντας το χρόνο να αγκαλιάσεις τον ήλιο σου, να τον νιώσεις δικό σου για μια στιγμή. Λευκό χαρτί μετά. Έχασες την υπομονή του κορμού σου του παλιού σου κορμιού που δε γνώρισες, κέρδισες την ευκαιρία να γράψεις όσα στην παλιά σου μοναξιά δεν είχες που να πεις.

Τώρα βλέπεις πάνω στην ομορφιά της καθαρότητάς σου μουντζούρες. Δεν αντέχεις να κουβαλάς κάτι τόσο καινούργιο που δε μπορεί να σε πάει ψηλότερα. Σκέφτεσαι αν ο χρόνος σε ωρίμασε ή αν η καρτερικότητα της πρωταρχικής σου ύπαρξης είναι το όνειρο σου για το μετά. Με το ένα πόδι στο χθες και το άλλο στο αύριο είσαι ανήμπορος να περπατήσεις το σήμερα. Μέσα σου όμως πραγματικά δε σε νοιάζει γιατί όταν ήρθες εδώ είχες ήδη συμφωνήσει το φευγιό σου.

Όμως ξεχνάς και αυτό σε κάνει να μοιάζεις χαμένος. Δεν είναι ο δικός σου κόσμος αυτός. Εσύ ήσουν δέντρο. Εδώ βρεθήκαμε όλοι μαζί, στο βιβλίο της ζωής. Το γράφουμε σαν ένα σώμα μια σελίδα εσύ μια σελίδα εγώ. Για ποιον γράφουμε και τι θα βρουν οι αναγνώστες του αύριο στις σκονισμένες μας σελίδες;

http://dinatomirmigi.blogspot.com/