 |
| Abbas Kiarostami - Roads and Rains |
Σε έναν ανοιχτό αέναο διάλογο με τον εαυτό μου χτίζω την εικόνα της μετάβασής μου στο τώρα, στο αύριο. Είναι δύσκολο και αργό το γκρέμισμα του εαυτού που σαν άμυνα προβάλλουμε. Προβάλλουμε επειδή θέλουμε να είμαστε, μα με τον καιρό όταν μαθαίνουμε ποιοι είμαστε καλό είναι να μην προδίδουμε την ουσία μας.
Αφήνω τα πολλά να συγκρούονται σε μια εξωκοσμική σφαίρα σε έναν πόλεμο μεταξύ τους και στο κοντινό πραγματικό τοπίο που περπατώ ψάχνω τι θα με πάει λίγο παραπέρα και ευγενικά επιλέγω να αφήνω μακριά μου όσα με την βαρύτητά τους με παίρνουν μαζί τους. Προσπαθώ να καταλαβαίνω το γιατί, μα δεν το δικαιολογώ πλέον, γιατί η δικαιολογία είναι ένα είδος συνενοχής, παραίτησης.
Φτιάχνω το μονοπάτι μου και αν και η γοητεία του να ανοίγεις το μοναδικό σου δρόμο είναι το αλατοπίπερο της ζωής, ο προορισμός είναι ένας και είναι η ουσία της. Ο προορισμός δεν είναι κόλαση και παράδεισος, δεν είναι φωτιά η ζέστη. Είναι ένας χώρος συνειδητοποιημένης λήθης, ένας χώρος αγάπης. Είναι ο ένας μοναδικός προορισμός και όσοι δεν βρεθούμε εκεί θα είναι γιατί δεν περπατήσαμε αρκετά μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου