Υπήρχαν μέρες που οι καρδιές έκαιγαν και η φλόγα μύριζε ζωή. Αυτά που περίτεχνα ήθελα να βγάλω από μέσα μου, ήταν κρυμμένα στις καρδιές πολλών. Το Δυνατό Μυρμήγκι ήταν τα όνειρα που σε υπόγειες πόλεις ψάχνουν να βρουν μια διαδρομή προς το φως.
Και όσο τα χρόνια πέρναγαν, τόσο ο θυμός έφευγε. Όσο τα χρόνια πέρναγαν, τόσο κοιτούσα από μακριά όλα όσα κάποτε αβίαστα έβγαιναν από την καρδιά μου. Δεν είναι πως βλέπω τη ζωή αλλιώς, είναι πως η ζωή με βλέπει αλλιώς.Είναι που τελικά η αλήθεια είναι αυτό που υποψιαζόμουν πριν αρχίσω το ταξίδι, απλά την ξαναβρίσκεις στο τέλος της διαδρομής να σου γελάει σα να σου λέει ειρωνικά "στα έλεγα", μα ήθελες μόνος να με ανακαλύψεις. Και τι υπέροχο ταξίδι η ζωή, μα είναι υπέροχο γιατί είναι το δικό σου ταξίδι και πάντα διασχίζεις νέους δρόμους.
Αλλιώς πάντα τα ίδια συναισθήματα συντρόφευαν κάθε ταξιδιώτη του παρελθόντος. Γράφω όταν έχω ανάγκη να ονειρεύομαι, γράφω όταν ξέρω πως όλοι έχουμε όνειρα που αγγίζουν ουρανό. Και κάπου μακριά εκεί που η αγάπη είναι η ουσία συναντιόμαστε όλοι για λίγο, με τις λέξεις να παίζουν το παιχνίδι τους στο να γίνουν τα όνειρά μας για μια στιγμή νόημα και συναίσθημα με αρχή, μέση και τέλος.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν οι καρδιές αλλάζουν από τις εποχές. Αν τα όνειρά μας είναι και οι εφιάλτες μας. Αν η αγάπη μας τα έχει βρει με τον εαυτό της. Στο τέλος της διαδρομής τι θα είναι αυτό που θα μας πει πως το ξέραμε από την αρχή, αλλά θέλαμε να το ανακαλύψουμε μόνοι μας.
http://dinatomirmigi.blogspot.com
Δεν ειναι τυχαιο που μια στο τοσο ξαναεπιστρεφω στο blog σου. Το ιδιο συμβαινει και με το περιοδικο schooligans αν και αυτο μοιαζει με νεκροταφειο και ας συνεχιζουν να υπαρχουν μαθητες του τελευταιου θρανιου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιζοντας ολο και πιο πολυ τον ρολο του ενηλικα, με ολες τις υποχρεωσεις του και τα σχετικα, θα ελεγα οτι και ο δικος μου θυμος εφυγε. Μπορει και να συνηθισα ή απλως να σωπασα γιατι ολο και λιγοτεροι φαινονται ευαισθητοι σε αυτα τα λογια. Εννοω ουσιαστικα ευαισθητοι. Αναρωτιεμαι σε ποσα αυτια ακουγονται οικεια τα οσα γραφεις. Εχω την αισθηση οτι κατι τετοια πλεον τα εχουμε πεταξει σε αυτο που λεμε ουτοπια ή ρομαντισμο. Λεμε οτι η ζωη ειναι σκληρη αλλα ξεχναμε οτι εμεις διαμορφωνουμε την ζωη.
Παντως, για να πω την αληθεια, αυτη η φλογα για την οποια μιλας, νομιζω πως τελικα ηταν προσωπικη υποθεση και συνεχιζει να ειναι τετοια. Καμια φορα σκεφτομαι τον εαυτο μου εφοιβο και ολη εκεινη την οργη και αγανακτηση που ειχε. Αυτο δεν σημαινει ομως οτι ο κοσμος ηταν τετοιος, εγω ημουν. Και πραγματι, ηδη πολλα παιδια απο τοτε ακομα ειχαν πολλα απο εκεινα τα σημαδια στην προσωπικοτητα τους που θα μαρτηρουσε την συνεχεια αυτης της "σκληρης ζωης". Ο ταδε που θελει να γινει αστυνομικος για σταθερο μισθο γιατι δεν καταφερε να αγαπησει τιποτε αλλο, η ταδε που δειχνει να εχει περισσοτερο αναγκη απο προσοχη παρα αγαπη και κατανοηση, ο επομενος πολιτικος στο διπλανο θρανιο, ο λεφτας, ο κουστουμακιας κτλ.
Λοιπον, ισως αφησα και εγω καποτε την εσωτερικη μου ενεργεια να αλλοιωσει την πραγματικη εικονα των πραγματων τοτε. Γιατι σε καμια περιπτωση δεν θα ελεγα πως τα πραγματα θα τα αλλαζε η δικη μου η γενια. Δεν ειχα κανενα τετοιο στοιχειο.
Θα κλεισω αναφεροντας τα λογια του Χρονη Μισσιου και να σημειωσω οτι ο πραγματικα ευαισθητος ανθρωπος (αρα και παρατηρητικος) δεν ειναι εκεινος που διαβαζει "ευαισθητα" βιβλια και ποιηση αλλα εκεινος που δεν διαχωριζει την ζωη αναμεσα στην πραγματικοτητα και το ονειρο.
«Όταν σταμάτησα να είμαι επαγγελματίας επαναστάτης, είπα να γίνω κι εγώ μέλος αυτής της κοινωνίας. Να αντιληφθώ τι γίνεται και τι είναι αυτό που θέλω να ανατρέψω. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. Η ζωή είναι ένας δώρο που μας δίνεται μία φορά. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε «άντε να τελειώσει κι αυτή η κωλομέρα». Και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο.»
Συγχαρητήρια και για το άρθρο και για το σχόλιο! Υπάρχει Ελπίδα, το "Ε" κεφαλαίο όχι από λάθος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο ειναι το τελευταιο σου αρθρο ??
ΑπάντησηΔιαγραφή