 |
Από Young Blogger,
Πόσοι από εσάς δε βρεθήκατε κάποια στιγμή σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο και μέχρι να εξυπηρετηθείτε βιώσατε το θαύμα της αυτοθεραπείας;
Πόσοι στραμπουλήξατε το πόδι σας και τελικά δεθήκατε μόνοι σας, πόσοι είχατε πίεση και στην αναμονή νιώσατε περδίκι,
πόσοι πήγατε πονώντας και τελικά γίνατε φίλοι με τον πόνο σας; Σίγουρα αρκετοί αφού σε δημόσιο νοσοκομείο ο χρόνος κυλάει τελείως διαφορετικά, αργά, βασανιστικά, καρτερικά..αλλά αξίζει τον κόπο γιατί οι κτιριακές υποδομές είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα σας αποζημιώσουν. Σάπιοι τοίχοι, προπολεμικά κρεβάτια, διαλυμένα πλακάκια, αυτοεξυπηρέτηση, αυτομετακίνηση και τάσεις αυτοχειρίας για τους πονεμένους ασθενείς. Κάπως έτσι σας καλωσορίζω στην ελληνική πραγματικότητα της δημόσιας υγείας. Αν και σαν Έλληνες πάντα βρίσκουμε τα χρήματα να πάρουμε και ένα πολεμικό αεροπλάνο παραπάνω, κάτι δε μας πάει καλά με την αξιοπρέπεια των ασθενών σε αυτή τη χώρα και δε μπορούμε να καλύψουμε ούτε βασικά τριτοκοσμικά θέματα. Σαν πολίτης αυτής της χώρας και σαν ανθρώπινο ον πάνω από όλα είχα και έχω την απαίτηση να νοιώθω άνθρωπος κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα νοσοκομείο. Οι κατακρεουργημένες δομές και η σταθερότητα στην ανοργανωσιά και τις ελλείψεις με κάνουν πάντα να οργίζομαι και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ αδιαφορία μπορεί να υπάρχει για αυτόν τον εργαζόμενο των 40 ετών για το τίποτα, για τον εργάτη, τον νεαρό κόσμο, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, κοινώς τη μπουρζουαζία που ανταμείβεται με λάσπη, αδιαφορία, εξευτελισμό, απαξίωση, ειρωνεία. Ηλικιωμένοι με σπασμένο χέρι να λιποθυμούν από τον πόνο και την αναμονή, άρρωστοι που αδυνατούν να περπατήσουν να σέρνονται γιατί δεν υπάρχουν καροτσάκια, κόσμος να διαμαρτύρεται, να φωνάζει, γιατροί να ψάχνονται μεταξύ τους σαν μαθητές νηπιαγωγείου, μια οσμή αποχαύνωσης στον αέρα. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση χθες στο νοσοκομείο ΚΑΤ, όπως πάντα το απόλυτο χάος. Αλήθεια υπάρχει πολιτικός που έχει νοσηλευτεί ποτέ σε δημόσιο νοσοκομείο; Δε μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο να φέρονται στον απλό κόσμο σαν κρέατα..Ηλικιωμένοι σε απαθλίωση..Για ποιο κράτος δούλεψαν στη ζωή τους; Για ποια Ελλάδα; Το θέμα αυτό είναι για εμένα μέγιστης σημασίας, απαιτώ εδώ και τώρα να πέσουν λεφτά στη δημόσια υγεία, τα blogs να αναδείξουν αυτό το θέμα και να ασκήσουν πιέσεις. Δεν ανέχομαι να βλέπω ανθρώπους που πονάνε καθημερινά στη ζωή τους να τους πονάνε και όταν ασθενούν. Η γαϊδουριά και η αδιαφορία σε αυτό τον τομέα είναι ντροπή στην ίδια την ύπαρξη των υπεύθυνων για την κατάσταση στην υγεία. Αυτοί που δεν κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν τα βασικά στον τομέα της υγείας έχουν το κρεατάκι τους όμορφα προσεγμένο, τους καλώ να νοιώσουν τον θυμό του κόσμου που νοσηλεύεται στα δημόσια νοσοκομεία, αυτό το θυμό που με περίτεχνο τρόπο εδώ και χρόνια τον μεγαλώνουν, τον μεγαλώνουν, τον μεγαλώνουν. Τι και αν τα λέμε, τι και αν τα ξαναδιαβάζουμε; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Πόσοι από εσάς δε βρεθήκατε κάποια στιγμή σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο και μέχρι να εξυπηρετηθείτε βιώσατε το θαύμα της αυτοθεραπείας;
Πόσοι στραμπουλήξατε το πόδι σας και τελικά δεθήκατε μόνοι σας, πόσοι είχατε πίεση και στην αναμονή νιώσατε περδίκι,
πόσοι πήγατε πονώντας και τελικά γίνατε φίλοι με τον πόνο σας; Σίγουρα αρκετοί αφού σε δημόσιο νοσοκομείο ο χρόνος κυλάει τελείως διαφορετικά, αργά, βασανιστικά, καρτερικά..αλλά αξίζει τον κόπο γιατί οι κτιριακές υποδομές είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα σας αποζημιώσουν. Σάπιοι τοίχοι, προπολεμικά κρεβάτια, διαλυμένα πλακάκια, αυτοεξυπηρέτηση, αυτομετακίνηση και τάσεις αυτοχειρίας για τους πονεμένους ασθενείς. Κάπως έτσι σας καλωσορίζω στην ελληνική πραγματικότητα της δημόσιας υγείας. Αν και σαν Έλληνες πάντα βρίσκουμε τα χρήματα να πάρουμε και ένα πολεμικό αεροπλάνο παραπάνω, κάτι δε μας πάει καλά με την αξιοπρέπεια των ασθενών σε αυτή τη χώρα και δε μπορούμε να καλύψουμε ούτε βασικά τριτοκοσμικά θέματα. Σαν πολίτης αυτής της χώρας και σαν ανθρώπινο ον πάνω από όλα είχα και έχω την απαίτηση να νοιώθω άνθρωπος κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα νοσοκομείο. Οι κατακρεουργημένες δομές και η σταθερότητα στην ανοργανωσιά και τις ελλείψεις με κάνουν πάντα να οργίζομαι και να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ αδιαφορία μπορεί να υπάρχει για αυτόν τον εργαζόμενο των 40 ετών για το τίποτα, για τον εργάτη, τον νεαρό κόσμο, τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, κοινώς τη μπουρζουαζία που ανταμείβεται με λάσπη, αδιαφορία, εξευτελισμό, απαξίωση, ειρωνεία. Ηλικιωμένοι με σπασμένο χέρι να λιποθυμούν από τον πόνο και την αναμονή, άρρωστοι που αδυνατούν να περπατήσουν να σέρνονται γιατί δεν υπάρχουν καροτσάκια, κόσμος να διαμαρτύρεται, να φωνάζει, γιατροί να ψάχνονται μεταξύ τους σαν μαθητές νηπιαγωγείου, μια οσμή αποχαύνωσης στον αέρα. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση χθες στο νοσοκομείο ΚΑΤ, όπως πάντα το απόλυτο χάος. Αλήθεια υπάρχει πολιτικός που έχει νοσηλευτεί ποτέ σε δημόσιο νοσοκομείο; Δε μπορούμε να ανεχόμαστε άλλο να φέρονται στον απλό κόσμο σαν κρέατα..Ηλικιωμένοι σε απαθλίωση..Για ποιο κράτος δούλεψαν στη ζωή τους; Για ποια Ελλάδα; Το θέμα αυτό είναι για εμένα μέγιστης σημασίας, απαιτώ εδώ και τώρα να πέσουν λεφτά στη δημόσια υγεία, τα blogs να αναδείξουν αυτό το θέμα και να ασκήσουν πιέσεις. Δεν ανέχομαι να βλέπω ανθρώπους που πονάνε καθημερινά στη ζωή τους να τους πονάνε και όταν ασθενούν. Η γαϊδουριά και η αδιαφορία σε αυτό τον τομέα είναι ντροπή στην ίδια την ύπαρξη των υπεύθυνων για την κατάσταση στην υγεία. Αυτοί που δεν κατάφεραν ποτέ να φτιάξουν τα βασικά στον τομέα της υγείας έχουν το κρεατάκι τους όμορφα προσεγμένο, τους καλώ να νοιώσουν τον θυμό του κόσμου που νοσηλεύεται στα δημόσια νοσοκομεία, αυτό το θυμό που με περίτεχνο τρόπο εδώ και χρόνια τον μεγαλώνουν, τον μεγαλώνουν, τον μεγαλώνουν. Τι και αν τα λέμε, τι και αν τα ξαναδιαβάζουμε; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου