Προσπαθώντας να βρω την αισιοδοξία που πάντα σου δίνει τη δύναμη να δημιουργείς και να προσπαθείς, σκέφτομαι ότι πραγματική αλλαγή στην κοινωνία θα φέρουν μόνο οι νέοι. Τα πράγματα τώρα δεν αλλάζουν, οι νοοτροπίες θέλουν χρόνο να αναθεωρηθούν και να γίνουν πράξη καθημερινή. Πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα που κληροδότησαν οι μεγαλύτεροι για τα νέα παιδιά; Μια κοινωνία χωρίς ηθική, μια ζωή χωρίς χρώμα, οξυγόνο επικίνδυνο για την υγεία, συνθήκες ζωής με πολύ άγχος, αμέτρητες έννοιες και αβεβαιότητα. Ακόμα αυτοί που ευθύνονται κάνουν κουμάντο στον κόσμο, δεν έχει έρθει ακόμα η νέα γενιά να
πάρει στα χέρια της το τιμόνι και να βγάλει από αυτή την κακή τροχιά την τύχη της. Οι μεγαλύτεροι δείχνουν δέσμιοι σε αυτόν τον κόσμο που δέχτηκαν να παίξουν, θέλησαν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους όμως οι βραχυπρόθεσμοι οραματισμοί τους νικήθηκαν από τη δύναμη του χρόνου και τώρα η πραγματικότητα τους γύρισε την πλάτη, ψάχνοντας και αυτή με τη σειρά της σωτήρες από τους μεγάλους ζημιωμένους της εποχής, τους νέους..
Το πρώτο πράγμα που ψάχνω να δω στη νέα γενιά είναι να σκοτώσει την υποκρισία της εποχής. Να κλείσει τα αυτιά της στη τρομολαγνία της εποχής και άφοβη να φερθεί ανθρώπινα, να φερθεί έτσι όπως έχει ανάγκη να της φερθεί και η κοινωνία που θα ζήσει. Να αγαπήσει τη φύση γιατί είναι η γενιά που θα αντιμετωπίσει τη σκληρή απάντηση της φύσης στην ανθρώπινη απερισκεψία. Θέλω να δω νέους που αγαπάνε τη φύση, που σέβονται τον διπλανό τους και που αναγνωρίζουν τις αξίες. Νέους που συγχαίρουν τον νικητή αλλά και αποδέχονται την ήττα τους με κατανόηση, κάνοντας κάθε ήττα προσπάθεια για βελτίωση.
Εάν οι νέοι συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι αυτό της κοινωνίας με τον τρόπο που οι μεγαλύτεροι τους το παρέδωσαν και τους δίδαξαν, δε χρειάζεται να σπαταλάμε ανούσια τη λέξη ελπίδα, γιατί και η ελπίδα κάποτε εγκαταλείπει και τότε η πραγματικότητα ωμή και σκληρή ξεδιπλώνεται.
Όλοι εσείς που τώρα μπαίνετε στη ζωή, που τώρα ξεκινάτε δουλειά, που πιάνεται τη ζωή στα χέρια σας και νιώθετε τη δίψα για ζωή και έναν καλύτερο κόσμο, μη ξεχνάτε ότι κάθε μέρα που περνάει είναι πολύτιμη... Η φλόγα της ελπίδας θέλει αέρα, αλλιώς θα σβήσει.
Σήμερα τι έκανες για να γίνει ο κόσμος σου καλύτερος;
http://dinatomirmigi.blogspot.com
Σήμερα, τι έκανα ΕΓΩ για να γίνει ο κόσμος ΜΟΥ καλύτερος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω απόλυτα με το 'Τα πράγματα τώρα δεν αλλάζουν, οι νοοτροπίες θέλουν χρόνο να αναθεωρηθούν και να γίνουν πράξη καθημερινή.'
Η νοοτροπία του απαλάσσομαι των ευθυνών μου και ρίχνω αλλού το 'μπαλάκι' δεν λέει να ξεκολλήσει απο τη καθημέρινη μας κοινωνική 'εναρμόνιση'(...).
Ιδιαίτερα για τα παιδιά που 'τώρα βγαίνουν στη ζωή' και θα συναντήσουν παιδεία,παραπαιδεία και το όλο 'τρέξιμο' των γονιών για να καλύψουν τα έξοδα τους (αν είναι τυχερά...), για τα παιδιά που θα μπουν και αυτά με τη σειρά τους στη λίστα και τα ποσοστά των ανέργων, για τα παιδιά που νοιώθουν τη δίψα για τη ζωή και έναν καλύτερο κόσμο και δεν βλέπουν να αλλάζει ΤΙΠΟΤΑ.
Τα παιδιά και οι νέοι, μόνο κληρονομούν έναν τόπο, τα ήθη, τα έθιμα, τη γλώσσα ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ που οι μεγαλύτεροι αφήνουν.
Δεν γνωρίζω αν η δημοσίευση σας αποτελεί ένα κύκνειο άσμα ενός αγωνιστή για ένα καλύτερο κόσμο ή απλά μια ρήση που 'βγάζει την ουρά απ'έξω...'
αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να ρίξω το βάρος της αλλαγής, σε άλλους πέρα του εαυτού μου, της γενιάς μου, και των προγενέστερων που δεν έκαναν και δεν κάνουν τίποτα αρκετό για αυτόν τον 'καλύτερο' κόσμο.
Μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι έκανε ο εαυτός μας για αυτό το κόσμο, τον καλύτερο όπως αναφέρετε, προτού ρωτήσουμε οποιονδήποτε άλλο;
Ή μήπως πρέπει να οριοθετήσουμε την ηλικία που πρέπει να έχει κάποιος ώστε να αγωνίζεται για τα παιδιά και το μέλλον τους;
Ναι εμείς οι νέοι είμαστε οι ελπίδα αλλά μέχρι και τώρα μας κάνετε την ζωή δύσκολη…
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα αυτή την ανάρτηση και θα ήθελα να γράψω μερικά σχόλια καθώς κι εγώ είμαι ένας νέος άνθρωπος, παιδί ακόμα, και μπορώ να μιλήσω πάνω σε αυτά που λέτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτα από όλα θέλω να ξέρετε πως η μεγαλύτερη μερίδα των νέων έχει αγανακτήσει. Έχει αγανακτήσει με την συμπεριφορά των μεγαλύτερων. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις περισσότερες καταστάσεις. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν εμάς τους νέους. Συχνά βλέπω αποφάσεις να παίρνονται από μεγαλύτερους χωρίς να μας ρωτάνε. Αποφάσεις που αφορούν πρώτα από όλα εμάς, καθώς αποφασίζουν για το μέλλον, και το μέλλον είμαστε εμείς. Πολλές φορές δεν μιλάμε και όταν προσπαθούμε να το κάνουμε χανόμαστε στην περιφρόνηση...
Βλέπω πολλά μηνύματα του τύπου "Οι νέοι πρέπει να κάνουν αυτό, να προσπαθήσουν για αυτό..." κ.λπ. Πώς να τα καταφέρουμε όταν αντιμετωπίζουμε μια κοινωνία η οποία είναι άκρως απόλυτη στις κυρίαρχες αποφάσεις των μεγάλων; Και ποιος σας είπε ότι δεν προσπαθούμε; Όση ταπείνωση, όση περιφρόνηση και αν αντιμετωπίζουμε συνεχίζουμε. Και ναι! Έχουν βρεθεί και κάποιοι μεγάλοι να μας στηρίξουν! Αλλά τι να το κάνεις όταν χάνονται στην τρανή πλειοψηφία αυτών που σου έχουν γυρίσει την πλάτη;
Ότι και να γίνεται εγώ θα συνεχίσω και θα προσπαθώ όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα... Το ίδιο θα κάνουν και πολλά άλλα παιδιά...
Neg οι νέοι είμαστε οι πιο ζημιωμένοι σε όλες αυτές τις κοινωνικές αλλαγές. Το μεγαλύτερο κακό που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι η αδιαφορία. Το μεγαλύτερο καλό είναι η δυνατή μνήμη, ποτέ δε πρέπει να ξεχάσουμε αυτά που μας πληγώνουν, δε πρέπει να ξεχάσουμε λάθη και συμπεριφορές. Όσο για την υπομονή και αυτή έχει το όρια της.. Τα όρια αρχίζουν και τεντώνονται πλέον και το μόνο που μένει είναι σκέψη για δράση. Πρέπει να γίνει η παρουσία μας αισθητή. Είμαστε κομμάτια της μηχανής, είναι επιλογή μας αν θα δεχτούμε να μας συναρμολογήσουν για συμφέρον τους. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Η απλότητα των λόγων σου κρύβει μια ήρεμη δύναμη..
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγκλονιστικο το κειμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήισως επειδη ειμαι κι εγω ενας υποστηριχτης των ιδεων αυτων.
Οι αλλαγες που προωθουνται σημερα φανταζουν σε μας αδικες, δυσβασταχτες, πολυ διαφορετικες, αντιδεολογικες.
Συντομα ομως αυτες οι αλλαγες θα ειναι το δεδομενο στα νεα παιδια, η διαφανεια, η δυσκολια στην αγορα εργασιας, η καταρτιση, η τεχνολογιες θα ειναι ολα κοινος παρανομαστης. Οι προκλησεις φυσικα θα ειναι αλλες, ομως τις βασεις μπορουμε να τις θεσουμε τωρα. Τωρα που για αυτα τα παιδια δεν ειναι ακομη πολυ αργα.
Ας προσεξουμε πολυ αυτα τα παιδια. Και ας αντιληφθουν κι αυτα πως κουβαλουν την ευθυνη της διαμορφωσης ενος καλυτερου κοσμου.
Ειναι η μοναδικη μας ελπιδα :[