Με τη γέννησή μας, γεννήθηκε και ο θάνατός μας. Κάπως έτσι η φύση μας δήλωσε πως η σωματική ύπαρξή μας είναι μια προσωρινή σπίθα και μέσα από την καθημερινότητα, τον πόνο, τις πληγές τα προβλήματα και τις δυσκολίες φρόντισε να μη το ξεχνάμε αυτό. Ίσως γιατί ο θάνατος είναι το στοιχείο εκείνο που τελικά μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και ίσους μεταξύ των ανθρώπων.
Σήμερα ο άνθρωπος πιο πολύ από ποτέ έκανε ότι μπορούσε για να ξεχάσει την ύπαρξη του θανάτου και έστησε τη ζωή του πάνω σε μια νοοτροπία που προκαλεί φθορά στην αυτοπραγμάτωσή του.
Κυνηγός του εφήμερου, ματαιόδοξος και με έντονη επιθυμία του να γίνει θεός, άφησε σε δεύτερη μοίρα το δρόμο που του έδειξε η φύση για αυτό το σκοπό και θέλησε σε έναν κόσμο φωτορύπανσης να καλύψει το σκοτάδι, με τεχνητά μέσα και όχι με τρόπους που δημιουργούν αυτόφως και ανάταση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να ξεχάσει τον θάνατο και να τον απομακρύνει από την καθημερινότητά του, δίνοντας την αίσθηση ότι τον θεωρεί κάτι κακό και ξεχνώντας ότι είναι μια φυσική εξέλιξη της ζωής με κάποιο νόημα. Η απληστία πολλές φορές στηρίζεται στην απομάκρυνση της έννοιας της φθοράς από τη σκέψη μας. Η κοινωνία κλαίει βιαστικά τον νεκρό της, κάνει μαλθακούς τους ανθρώπους δίνοντάς τους εύπεπτη τροφή και εντυπωσιακές βιτρίνες, κάνει τον άνθρωπο να θέλει να αισθάνεται τόσο ασφαλής και φοβισμένος που τον περιορίζει και τον απομακρύνει από την έννοια της ελευθερίας που κρύβεται στη συμφιλίωση με τον θάνατο.
Κάποια στιγμή έρχεται η αντιμετώπιση με την πραγματικότητα. Μόνοι μας πορευόμαστε στην πραγματικότητα αυτή και τότε έχουμε ανάγκη η ψυχή μας - η ενέργειά μας να φύγει ανώτερη από όταν την παραλάβαμε. Τότε το είναι μας δε θα θελήσει ακριβό ρούχο, ούτε επίδειξη δύναμης στον διπλανό. Το μεγαλείο το χτίζουμε με προσωπική προσπάθεια και η κοινωνία σήμερα δεν μαθαίνει τον άνθρωπο να αυξάνεται πνευματικά, αλλά τον ωθεί να γίνει η βορά σε ένα τσίρκο χαμηλής ποιότητας.
Ο θάνατος είναι η ουσία της ζωής, η αγάπη είναι η συμφιλίωση με τον θάνατο. Ο φόβος είναι το αποτέλεσμα της εσωστρέφειας και του άγνωστου.
Η σύγχρονη κοινωνία οφείλει να κάνει προσπάθεια να γίνει λιγότερη ματαιόδοξη, κατανοώντας τον αληθινό της ρόλο. Την ουσία της ύπαρξής της. Δε ξέρω να τη πω, όμως δεν είναι η εξυπηρέτηση του οικονομικού συστήματος. Ναι δεν είναι..
http://dinatomirmigi.blogspot.com
Ο Θάνατος εγινε "Ταμπού" απο την στιγμή που οι Εταιρείες αποφασίσανε πως πρέπει να "πουλάνε" ολοένα και περισσότερο τα προιόντα τους... Αυτομάτως η κοινωνία διαμορφώθηκε σε αυτή την οδο σκέψης και ζωής καθως και ο ιδιος ο "ανθρωπισμός" μετουσιώθηκε σε καταναλωτική ευαισθησία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ο άνθρωπος φοβόταν τον θάνατο... Ίσως τον μόνο εκ της φύσεως φίλο του...
Όσο τον φοβάται ολοένα και χειρότερος θα γίνεται...
Όσο τον αποδέχεται και τον μελετάει... Σίγουρα ποιο Πράος και Σοφός θα είναι.
Το σύστημα αυτο το γνωρίζει και για αυτο φροντίζει οι άνθρωποι να ζούνε και να εκπαιδεύονται μεσα στην άγνοια...
Δεν τους συμφέρει να ξυπνήσει ο μέσος νους...Ποτέ δεν τους συνέφερε και ισως και να μην γίνεται σε τελική ανάλυση.
Γι'αυτό, εξάλλου, οι περισσότεροι λέμε "έχασα" τη μάνα μου, ενώ τα ΜΜΕ αναγγέλλουν το θάνατο ενός "επώνυμου" με το ρήμα "έφυγε", αντί για το απλό "πέθανε" ή έστω "απεβίωσε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε όλο αυτό το τσίρκο, δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο μάταια είναι τα καραγκιοζιλίκια γύρω μας και χάνουμε την ουσία της ζωής.
Πολύ ωραίο κείμενο.
Συγχαρητήρια φίλε μου για τα προσεγμένα και ποιοτικά άρθρα σου. Γράφεις: "Μόνοι μας πορευόμαστε στην πραγματικότητα αυτή και τότε έχουμε ανάγκη η ψυχή μας - η ενέργειά μας να φύγει ανώτερη από όταν την παραλάβαμε. Τότε το είναι μας δε θα θελήσει ακριβό ρούχο, ούτε επίδειξη δύναμης στον διπλανό." Νομίζω όμως ότι στο "η ψυχή μας- η ενέργειά μας να φύγει ανώτερη" δεν ταιριάζει το ρήμα "φύγει" αλλά "εξαφανιστεί". Διότι αλλιώς εκφράζεις κι εσύ λανθάνουσα συνείδηση μεταθανάτιας ζωής. Όμως εγώ αναρωτιέμαι γιατί να παραδόσουμε, τελειώσουμε ή όποιο άλλο ρήμα σκαρφιστούμε την ψυχή μας ΑΝΩΤΕΡΗ; Τι νόημα έχει; Αν τελειώνουμε σε τι ωφελεί; Δεν βρίσκω ότι σε κάτι ωφελεί εμάς. Όσο για τους άλλους κι αν ακόμα τους ωφελήσει, ποιου είδους αλτρουισμός μπορεί να μας πείσει να το κάνουμε γι' αυτούς;
ΑπάντησηΔιαγραφή