Έχω να γράψω καιρό, μα κάτι με παρακινεί. Είναι η παρατεταμένη σιωπή.

Παρακολουθώ τη γη να γυρνά με στόμα ανοιχτό. Προσπαθώ να μαντέψω λίγο από το αύριο και κρύβομαι πίσω απτό χθες. Θέλει θάρρος ένα βήμα εμπρός.

Ετοιμάσου να βυθιστούμε σε μια κοινή παραδοχή. Θέλουμε κάτι συγκινητικό, ένα συναίσθημα αληθινό από εκείνα που μαλακώνουν την καρδιά, μια μαγική στιγμή, μια σκέψη ανεπιτήδευτη, μια φωτεινή εκδοχή του εμείς. Στον χρόνο που μας αναλογεί να αποδώσουμε τη μέγιστη αξία και τιμή.

Σκέψεις και συναισθήματα

Υπήρχαν μέρες που οι καρδιές έκαιγαν και η φλόγα μύριζε ζωή. Αυτά που περίτεχνα ήθελα να βγάλω από μέσα μου, ήταν κρυμμένα στις καρδιές πολλών. 

Το Δυνατό Μυρμήγκι ήταν τα όνειρα που σε υπόγειες πόλεις ψάχνουν να βρουν μια διαδρομή προς το φως.

Αλήθειες

Μέσα στο πλήθος παίζω τον ρόλο μου.

Οι σκέψεις μου κρατάνε δέσμιες τις αλήθειες. Είναι μαχαίρια που πληγώνουν και μπορούν να κάνουν κακό και σε εμένα. Ο λόγος μου όσο περνάει ο χρόνος γίνεται απλός, κατάλαβα τι ύπουλο παιχνίδι παίζουν οι μπερδεμένες λέξεις. Τις μπερδεμένες λέξεις γεννούν οι σκέψεις που φυλάνε την αλήθεια σιωπηλή. Τι θα τις κάνω τις αλήθειες μου που έχω δεμένες με χίλιες αλυσίδες;

ΟΧΙ

Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που η Ελλάδα κατρακύλησε στον κατήφορο της λιτότητας. Η μιζέρια έγινε συνώνυμο της ελληνικής καθημερινότητας. Δεν θα αριθμήσω τις αλλαγές που έφερε η επιβολή όλων αυτών των στοχευμένων μέτρων. Δεν θα θυμίσω ποιους ευνόησε, ούτε ποιους έστειλε εκτός συνόρων σε αναζήτηση των ονείρων τους.

Κάνε το σωστό

Πέρασαν χρόνια. Δεν έχω να πω τίποτα. Όχι ως Δυνατό Μυρμήγκι. 

Το τίμημα

Αλλαγές. Μία κοινή πορεία. Πεπερασμένος χρόνος. Πολλές μικρές ατομικές αποφάσεις. Όσα οραματιζόμαστε καθημερινά. Συναντιούνται και εκρήγνυνται σε αυτό που λέμε παρόν.

Πίσω από την σιωπή

Το ρολόι δεν έπαψε να μετράει δευτερόλεπτα. Τα ίχνη βαφόντουσαν σαν παρελθόν, τα κοιτούσα και χανόμουν σε ένα πέπλο ακαθόριστο και αβάφτιστο ακόμα. Προσπαθούσα να κρατηθώ στις σκέψεις μου και να χαράξω το δέντρο της ζωής με μια γραμμή που θα φωνάζει είμαι εδώ. Μα οι χαρακιές μου τη σημασία έχουν έτσι μόνες. Η ζωή ήταν εκεί πριν από μένα. Βρέθηκα ο ίδιος στο ρόλο του δέντρου, ανήμπορος να περπατήσω εκεί που βλέπουν τα μάτια μου, αφέθηκα να με χαράζουν λογής χέρια, χαρακιές χωρίς νόημα. Σημάδια κραυγής. Φόβος εκδηλωμένος σε ένα φθαρτό κορμό. 

Ανθρώπινο

Μεσάνυχτα. Σκέψεις βιαστικές παίρνουν τον δρόμο του ονείρου, να μπουν σε σειρά, να ξυπνήσουν ίσως λίγο πιο αληθινές. Παίζουν ακόμα οι φάλτσες μελωδίες του τρένου στο μυαλό μου, κάθε στάση και μια από αυτές. Δε με ενοχλούν. Πιο φάλτσοι είναι οι λόγοι οι καλογραμμένοι που διαβάζονται φωναχτά σχεδόν από ζόμπι της πολιτικής, της αγοράς, της άτιμης της κοινωνίας.

Φερνάντο Πεσσόα – Το Καπνοπωλείο (Tabacaria)

ΤΟ ΚΑΠΝΟΠΩΛΕΙΟ

Δεν είμαι τίποτα.
Ποτέ δεν θα’ μαι τίποτα.
Δεν μπορώ να θέλω να’ μαι τίποτα.
Πέρα απ’ αυτό, έχω μέσα μου τα όνειρα του κόσμου όλου.

Χρόνος

Mossafer - Abbas Kiarostami

Δεν έχω τίποτα να πω και έτσι συνεχίζω το ταξίδι μου σιωπηλά. 

Μικρή η ζωή για κακή μουσική

Πάντα η μουσική ήταν σύμμαχός μου. Έβαζε φτερά στη φαντασία μου, νοηματοδοτούσε τη ζωή μου, μπορούσε να κάνει όμορφη μια ασπρόμαυρη μέρα. Κάτι για το πρωί, κάτι για ένα χαμόγελο, μια δύσκολη στιγμή, μια κενή ώρα, μια ανάμνηση που πασχίζει να ξαναζωντανέψει, μια ευχή που παραμένει ευχή. Πως ένα τραγούδι μπορεί να σε ταξιδέψει εκεί που οι λέξεις σιωπούν. Και πως σιωπώ όταν ακούω μια μελωδία φτιαγμένη από εμπειρίες και συναισθήματα πιο δυνατά και από τους χτύπους μιας καρδιάς που θέλει να ζήσει. 

Σκέψεις επίκαιρες

Abbas Kiarostami - Roads

Η ροή των θεμάτων στο Δυνατό Μυρμήγκι σταμάτησε γιατί ένοιωθα και νοιώθω ότι δε θέλω να γράψω. Προτιμώ να σκέφτομαι και να αλλάζω προσωπικά, να πράττω όπου μπορώ να σιωπώ όπου δε μπορώ. Κατάλαβα ότι έπεφτα πολλές φορές σε παγίδες και έχανα το σκοπό μου προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσω πράγματα που ίσως ακόμα δεν είχαν ανάψει μέσα μου αρκετά για να γίνουν φάροι. Επιδίωξα τον διάλογο με ένα κοινό που δεν είναι καλό σε αυτόν. Δεν ακούει και είναι σίγουρο για τις απόψεις που φέρει. 

Ρητορείες και αντιφάσεις με την καθημερινή ζωή

Τι φταίει; Γιατί; Για πόσο ακόμα; Λίγα μόνο ερωτήματα που άσκοπα επαναλαμβάνονται κυκλικά μέσα στην ελληνική κοινωνία του μαρασμού, που ψάχνει δικαιολογίες για το παρών της. Μα ήδη πέρασε καιρός από τα πρώτα κρούσματα εσωτερικής έκρηξης και το είδωλό μας αλλάζει το ίδιο γρήγορα με τους ρυθμούς ζωής που κάποτε είχαμε συνηθίσει. Η αποδόμηση της ελληνικής πραγματικότητας είχε ως συνέπεια νέες φωνές να δοκιμάζουν για πρώτη φορά να αρθρώσουν λόγο με όσα αποσπασματικά γνώριζαν, μπλέκοντας μύθους, αλήθειες, ψέμματα και θυμό σε ένα ένδυμα. 

Με αφορμή μια διαδρομή

Η πόλη μου τον τελευταίο καιρό είναι ένας τόπος ενδιαφέροντος. Μέσα της ζυμώνονται συναισθήματα βαθιά, ακραία και το παρελθόν της συστήνεται ξανά με το παρόν. Η Αθήνα δεν είναι όμορφη τόσο, όσο γοητευτική.

Προβληματισμοί

Όσα ζούμε είναι μονόδρομος; Νομίζω μονόδρομοι υπάρχουν μονάχα φτιαγμένοι από άσφαλτο. Στην πολιτική και τις κοινωνικές σχέσεις όσοι ισχυρίζονται ότι υπάρχουν μονόδρομοι έχουν αμφίβολες προθέσεις. Βλέπω τη χώρα μου να γκρεμίζεται, όχι αργά, μα στιγμιαία. Δεν ελπίζω πλέον σε εμάς, αλλά μας φοβάμαι περισσότερο. Σα μικρά παιδιά δε βρίσκουμε τρόπους να εκφραστούμε, ψάχνουμε για κηδεμόνα.